بررسی سهم سیاستهای مدیریتی حمل ونقل بر انتخاب طریقه های جایگزین سواری شخصی در سفرهای کاری روزانه

دیدگاه سیاستگذاران حمل ونقل در ارتقای شرایط حمل ونقلی جامعه، با دیدگاه مردم که در پی بهبود شرایط سفر خود هستند، متفاوت است. لزوم رویکردی رفتاری به منظور شناسایی این تفاوتها در زمینه سیاستهای نظری مدیریت حمل ونقل مورد توجه این پژوهش است. در این رویکرد با استفاده از مبانی طراحی آزمایش و مد لهای لوجیت، سیاستهای مدیریتی به همراه سایر متغیرهای حمل و نقلی و اقتصادی- اجتماعی موثر بر تغییر شیوه سفر از وسیله نقلیه شخصی به سایر طریقه های سفر در سفرهای روزانه شهروندان بررسی شده است. در این مقاله با درنظر گرفتن سه سیاست دفعی و دو سیاست جذبی، از رجحانهای بیان شده 288 شاغل در محدوده مرکزی شهر تهران که با سواری شخصی به محل کار خود رفت هاند، در ساختن شش مدل تمایل به طریق ههای سفر غیر شخصی استفاده شده است. شناسایی سیاستهای موثر در انتخاب طریقه های سفر غیر شخصی، نشان می دهد که سیاستهای جذبی عمدتاً بر انتخاب طریقه های همگانی و سیاستهای دفعی بر انتخاب گزینه های شبه همگانی موثرند. نتایج نشان می دهد که سیاستهای مدیریت تقاضای حمل ونقل در انتخاب طریقه های جایگزین تأثیرات متفاوتی دارند و اگرچه سهمی حدود 14 درصد بر انتخاب گزینه همگانی با دسترسی پیاده و هفت درصد در انتخاب طریقه تاکسی دارند، برای سایر طریقه های مورد مطالعه تاثیری بیش از دو درصد ندارند.